Het is nog vroeg als iedereen beneden komt. Iedereen is opgetogen en druk. Er staan allemaal “dozen” in de gang en die “groter rare doos met gordijntjes” staat ook ineens weer voor de deur. Het vrouwtje loopt een beetje zenuwachtig heen en weer en kijkt of alles nog op zijn plaats staat. Oh, de koelkast gaat open… zo dat is leuk, ik krijg ineens allemaal stukken worst en kaas. Zoveel heb ik nog nooit gelijk gekregen. Dan gaat de voordeur open en alle ‘dozen’ die in de gang staan, gaan in de “grote doos op wielen met gordijntjes”. De achterklep gaat open… en gaan we toch naar het bos? Kijk, ze leggen er de dekens en kussen in. Lekker liggen. Iedereen in de auto en ik mag erbij. Het is een beetje krap tussen al die spullen. We rijden weg, maar dit is niet de weg naar het bos. Nee, dit is de weg waar mijn vriendjes zitten.

Oh, oh, mijn buik gaat raar doen; is het de opwinding, ben ik zenuwachtig of is het de kaas en de worst?

Jippie, we zijn er. We gaan naar binnen. He, daar is die mevrouw weer waar ik vorige keer koekjes van kreeg. Volgens mij heeft ze weer een koekje voor me klaarliggen. Maar ik heb eigenlijk niet zo’n trek in koekjes…. Ik ben een beetje misselijk. De zenuwen of toch iets anders? Of allebei??

Ik krijg een andere riem om en mijn baasjes knuffelen me helemaal plat. “Dag, tot over een paar weken, lief zijn he” zeggen ze tegen me. Ik blaf ze na “blijf ook hier dan kunnen we zijn allen hier toch blijven spelen”.

Ik mag mee met de mevrouw en ik krijg een aai over mijn bol. Die mevrouw zegt wat tegen me maar ik snap het nog niet helemaal. Waar zijn Max, Saar en Pip? Mag ik ernaartoe? Oh weer die buik, ik moet echt naar buiten, ik kan het niet meer ophouden… Oh, oh… Ik hoop dat ze niet boos zijn over die bruine vlekken op de witte muur, maar ik voel me nu wel een stuk beter. Ik hoor weer iemand. Komen ze mij halen? De mevrouw kijkt me een beetje bezorgd aan en vraagt of ik me niet zo lekker voel en misschien een beetje nerveus ben. Dan zegt ze dat mijn vriendjes al buiten aan het spelen zijn en ik mag ernaartoe. Ja hoor, ze zijn er allemaal weer. He, jou ken ik nog niet, nieuw hier? Wees maar niet bang! Het is hier heel leuk. En je mag de hele dag spelen.

De zon schijnt, er lopen nog allemaal mensen rond die zorgen dat we voldoende water en eten hebben. Ze zorgen ook dat onze hokken lekker schoon en fris blijven en we krijgen regelmatig een aai of knuffel over onze bol. Het is best druk weer zo een eerste dag: koelkast leeg, baasjes weg, weer ‘’bij gepraat met al mijn (nieuwe) vriendjes; ik word er moe van. Ik ga lekker slapen vannacht. Mijn mandje staat gelukkig klaar.

De tweede dag begint al vroeg. De zon is net op, maar iedereen is al bijna wakker. Ze komen ons contoleren en ik krijg een aai over mijn bol. De man belooft ons dat we zo mee mogen, maar eerst krijgen we lekker eten. Na een uurtje mogen we het veld op met een hele groep. Dat is leuk; dollen en rennen. Boem, ik loop zo tegen Max aan. Max “jij ok?”, “ja”. “En jij?” vraagt Max. Alleen een schaafwond op mijn poot. Kom rennen weer, we gaan tikkertje spelen. Boem, word ik weer omvergelopen. Sukkel, kijk nou uit waar je loopt. Sorry hoor, ik zag je gewoon niet. Ik loop beduusd weg en ik ga samen met Pip “de luchtjes herkennen”. Na een uur worden we weer opgehaald en gaan we terug naar onze eigen verblijven. Pip logeert bij mij. Trouwens wel luxe hoor, we hebben allebei een eigen mand en het ruikt weer lekker fris. Ik ga na het spelen even een dutje doen, terwijl Pip buiten met de buren aan het kletsen is. Gelukkig “praten” ze niet zo hard en kan ik lekker slapen.

Na het slapen komen de mensen weer langs en worden we lekker geknuffeld en gekroeld. De man ziet mijn schaafplekje en roept snel de mevrouw. Nou zeg, waarom is dat nou toch? Het is maar een schaafwondje. De mevrouw komt met een koud nat papje en dat voelt toch wel lekker fris. Maar het prikt ook een beetje. Ik wil het eraf likken, maar dat mag niet. Ze nemen mij mee en ik word aan de riem uitgelaten. “Zo” zeg de mevrouw, “nu kan het papje er even intrekken”. Dan mag ik weer naar Pip toe en gaan we nog even samen buiten spelen en rollen over de grond. Daarna krijgen we weer eten. Ik ben weer moe, maar voldaan en ga lekker slapen samen met Pip; ieder in onze eigen mand.

De tijd vlieg hier; slapen, eten en spelen in de wei. Best vermoeiend en ik ben er een beetje stijf van geworden. Ik heb ook wel wat blauwe plekken van het botsen met Max en die nieuwe die nooit uitkijkt. Maarja, ik ben ook niet zo rustig en als we zo aan het spelen zijn, weten we van geen ophouden. En het is ook goed voor de lijn…

We “praten” ook veel en hard en allemaal door elkaar. We hebben ook veel te vertellen, maar ik word er wel een beetje schor van. Ze komen mij vandaag vroeg halen. Ik word in bad gedaan. Brrr, dat is nat, maar het inzepen is wel lekker; ze masseren lekker mijn rug. Bah, gaan ze me uitspoelen. En daar is de handdoek, ze drogen me af. Wat doen ze nou? Ze zetten een soort stofzuiger op mij, die blaast in plaats van zuigt. Al mijn haren gaan door de war. Ik lijk wel een egel en nu spuiten ze ook nog een geurtje op mij. Ik word in een verblijf gezet, er liggen allemaal handdoeken op de grond zodat ik nog verder kan drogen. Ja nou weet ik het weer, mijn baasjes komen mij halen, het is tijd om naar huis te gaan. Jammer dat ik mijn vriendjes moet achterlaten, die zal ik wel missen, maar wel leuk om mijn baasjes weer te zien. Ooh, ik krijg weer mijn eigen riem om en … daar zijn mijn baasjes. Ik begroet ze allemaal en mijn kleinste baasje heeft een zak vol hondenkoekjes vast, van die mevrouw gekregen. Daar heb ik nou wel trek in. Voor dat ik “de doos op wielen” in spring, zeg ik nog even gedag tegen de man en mevrouw. Tijdens de terugkrijg krijg ik allemaal koekjes van mijn kleinste baasje. Onder het rijden word ik een beetje misselijk, maar gelukkig zijn we snel thuis. Een maal thuis aangekomen, krijg ik gelijk een hele volle bak met eten. Zoveel eten in een keer heb ik nog nooit gehad. Ze denken vast dat ik teveel gelijnd heb. Maar dat is niet zo, ik heb wel goed gegeten, maar de laatste weken veel “gesport” uh gespeeld. Je kan wel zien dat ze me gemist hebben, mijn kleinste baasjes blijven maar met me spelen. Ik begin al wel moe te worden. En nu gaan we nog een eind wandelen en krijg ik weer een volle bak met eten. Oh, daar begint die buik weer. Ik ben blij dat we op tijd gaan slapen. ’s Nachts word ik wakker, oh, nee sorry, ik kon er echt niks aan doen. Ík hoop dat mijn baasjes, net als die mevrouw, niet boos worden op de bruine vlekken op het witte tapijt.

’s Morgen hoor ik mijn baasje aan de telefoon met die mevrouw. Zij vraagt aan haar of zij weet wat er toch met mij aan de hand is. Na een kort gesprek legt ze de telefoon neer en loopt ze naar me toe. Ze aait me over mijn bol en zegt,” ben je dan echt zo moe geworden? Na twee dagen een gat in de dag geslapen te hebben en minder eten gekregen te hebben gaat het wee reen stuk beter met me.

Het was een leuke, wel een beetje vermoeiende, vakantie, en ik kijk alweer uit naar de volgende keer! En als mijn baasjes dan ook nog de “tips voor vertrek en aankomst goed lezen” zal ik weer een wereldvakantie hebben.